Rock en radio in het Amerikaans

Radio en rock-'n-roll hadden elkaar nodig, en het was hun geluk dat ze elkaar kruisten precies op het moment dat rock-'n-roll werd geboren en radio de dood tegemoet ging. De radio beleefde sinds de jaren dertig een 'Gouden Eeuw' en zond populaire swingbands en comedy-, misdaad- en dramaseries uit. In het begin van de jaren vijftig verloor het echter zijn positie als het elektronische centrum van familie-entertainment. Amerika had de televisie ontdekt.

Met een massale uittocht van zowel de luisteraars als de sterren van de belangrijkste radioprogramma's, had de radio meer nodig dan nieuwe programma's om te overleven. Het had iets nodig dat een hele nieuwe generatie luisteraars zou aantrekken, iets dat zou profiteren van technologische vooruitgang. Terwijl televisie de radio in de huiskamer verving, maakte de uitvinding van de transistor de radio vrij. Tieners hoefden niet langer bij hun ouders en broers en zussen te zitten om radio-entertainment te horen. Nu konden ze de radio meenemen naar hun slaapkamers, de nacht in en hun eigen privéwereld. Wat ze nodig hadden, was een muziek die ze zich eigen konden noemen. Ze kregen rock-'n-roll.

Ze kregen het omdat radio, gedwongen om nieuwe programmering uit te vinden, zich tot discjockeys wendde. Het deejay-concept bestond al sinds Martin Block, in New York City, en Al Jarvis, in Los Angeles, begin jaren dertig begonnen met het draaien van platen. Tegen de tijd dat de oprichters van Top 1930-radio - Todd Storz en Bill Stewart in Omaha, Neb., en Gordon McLendon in Dallas, Texas - hun formule van opwindende deejays, wedstrijden, jingles, verkort nieuws en een afspeellijst met 40 hitrecords bedachten, was het aantal deejay's toegenomen en veranderd.

Op onafhankelijke stations – die niet waren aangesloten bij de netwerken die de beginjaren van de radio domineerden – hadden discjockeys een breed scala aan muziek gespeeld, en velen van hen ontdekten een publiek dat de grotere stations hadden genegeerd: meestal jongere mensen, velen van hen zwart. Dit waren de rechtelozen, die vonden dat de populaire muziek van die tijd meer tot hun ouders sprak dan tot hen. Wat hen opwond was de muziek die ze konden horen, meestal 's avonds laat, afkomstig van stations aan de bovenkant van de radio, waar de signalen meestal zwakker waren. Aldus benadeeld, moesten eigenaren van die stations grotere risico's nemen en alternatieven bieden voor de reguliere programmering van hun machtigere concurrenten. Het was daar dat radio rock and roll ontmoette en een revolutie ontketende.

De eerste diskjockeys waren zowel zwart als wit; wat ze gemeen hadden, was wat ze speelden: de hybride van muziek die zou evolueren naar rock. De eerste nieuwe formaten waren ritme en blues en Top 40, waarbij de laatste eind jaren vijftig in populariteit explodeerde. Top 1950 was bedacht nadat Storz, zittend met zijn assistent, Stewart, in een bar aan de overkant van hun Omaha-station, KOWH, de herhaalde toneelstukken opmerkte die bepaalde platen op de jukebox kregen. Het formaat dat ze implementeerden bleek een vrije, democratische muziekdoos te zijn. Als een nummer een hit was, of als genoeg mensen een deejay belden om het aan te vragen, werd het gedraaid. Hoewel rock-'n-roll, ritme en blues en popmuziek de hoofdbestanddelen waren, speelde Top 40 ook country-, folk-, jazz- en nieuwe deuntjes. "Jij zegt het; we zullen het spelen,' beloofden de discjockeys.

Toen tieners opgroeiden, begon de Top 40-formule onvermijdelijk te slijten. Eind jaren zestig deed rock dat ook. Een nieuwe generatie zocht vrijheid, en op de radio kwam het op de FM-band met underground, of vrije vorm, radio. Discjockeys mochten - zo niet aangemoedigd - hun eigen platen kiezen, meestal geworteld in rock, maar ook variërend van jazz en blues tot country en volksmuziek. Een vergelijkbare speelruimte strekte zich uit tot niet-muzikale elementen, waaronder interviews, nieuwsuitzendingen en geïmproviseerde live-optredens. Terwijl de vrije vorm evolueerde naar album-georiënteerde rock (of AOR, in het jargon van de industrie), kwamen andere formaten tegemoet aan een steeds versplinterd muziekpubliek. Aanvankelijk bestempeld als "kippenrots" toen het in de vroege jaren 1960 opkwam, vond volwassen tijdgenoot (A / C) een groot publiek van jonge volwassenen die hun rock stiller wilden hebben. A/C vermengde de lichtere elementen van pop en rock met wat "middle of the road" (MOR) rock werd genoemd, een op volwassenen gericht format dat de voorkeur gaf aan bigbands en popzangers zoals Tony Bennett, Peggy Lee en Nat King Cole.

Gespecialiseerde formaten zoals ritme en blues, later urban genoemd, versplinterden ook. Een huwelijk van urban en A/C resulteerde in formats als Quiet Storm en Urban Contemporary. Een stedelijke versie van Top 40 (ook bekend als Contemporary Hit Radio of CHR) heette churban. Stedelijke muziek, waaronder rap, bleef de Top 40 in de jaren negentig beïnvloeden. Ondertussen varieerde de focus van countrymuziekradio van nieuwe muziek (met banners zoals "jonge country") tot oldies en alternatieve country, ook wel bekend als Americana.

Rock was even gefragmenteerd, variërend van klassieke rock- en hardrockstations tot stations met een meer eclectische presentatie genaamd A3 of Triple A (voor, grofweg, alternatief voor album voor volwassenen) en alternatieve (of moderne rock) en universiteitsstations, die blootstelling boden aan scherpere nieuwe geluiden.

Halverwege de jaren negentig werden nieuwere geluiden moeilijker te vinden in de ether nadat de Telecommunicatiewet van 1990 het omroepmaatschappijen toestond honderden radiostations te bezitten. Omroepen waren voorheen beperkt tot 1996 stations in een markt en 2 in totaal. Nu zou een bedrijf maar liefst acht stations op één enkele markt kunnen exploiteren en in totaal bijna onbeperkte eigendommen hebben. Agressieve bedrijven gingen winkelen, kochten stations bij tientallen en fuseerden met elkaar om steeds grotere conglomeraten te vormen. Binnen een paar jaar kwam één bedrijf naar voren als het grootste van allemaal: Clear Channel Communications, eigenaar van bijna 40 stations.

Clear Channel en andere versterkte omroepen, geconfronteerd met enorme schulden en op hun hoede zijnde aandeelhouders, sneden in budgetten, consolideerden banen en verhoogden de hoeveelheid tijd die aan commercials werd besteed, die uitgroeiden tot clusters van 10 minuten. Bedrijven gebruikten enkele programmeurs om meerdere stations te runnen. Veel van die stations wendden zich tot gesyndiceerde shows en tot discjockeys van buiten de stad die ogenschijnlijk lokale shows deden door middel van voice-tracking (het vooraf opnemen van hun opmerkingen en reclameblokken, vaak aangepast voor een verscheidenheid aan stations in verschillende steden) en daardoor veel andere deejays zonder werk. Bedrijven monopoliseerden Top 40, rock en andere formaten in veel markten, waardoor de concurrentie tussen stations werd geëlimineerd. Critici beschuldigden de grootste bedrijven ervan de muziekprogrammering te centraliseren, waardoor lokale programmeurs (en muziek) buiten het proces bleven. Afspeellijsten werden krapper, wat resulteerde in zwaardere herhaling van populaire liedjes. Omroepen zouden hun macht gebruiken om muzikale acts te dwingen om op exclusieve basis met hen samen te werken, anders zouden ze op de zwarte lijst worden gezet van alle stations van het bedrijf. En veel stations bezuinigen op het ondersteunen van gemeenschapsevenementen en fondsenwervers. Tot zover de bewering van de radio dat lokaliteit ervoor zou zorgen dat luisteraars blijven afstemmen

Het luisteren naar de radio begon af te nemen. Van 2000 tot 2007 daalde het luisteren onder Amerikanen van 18 tot 24 jaar met 25 procent. Ze voegden zich bij de oudere luisteraars, wier favoriete muziek - bigbands, oldies, klassiek en jazz - was verdwenen toen de omroepen de steeds ongrijpbaarder wordende jongere luisteraars achtervolgden.

Terwijl commerciële radio het moeilijk had, kwam satellietradio op het toneel en begon geld te gooien naar de grootste sterren van de radio. Een van de eerste afnemers was de allergrootste: Howard Stern, die CBS's Infinity Broadcasting verliet en in 2004 tekende bij Sirius-radio. Maar satellietradio had moeite om grip te krijgen en Sirius en zijn rivaliserende dienst XM moesten uiteindelijk fuseren. Toch bleef het nieuwe medium zowel talent als luisteraars weghalen van terrestrische radio, omdat het een veel groter programmamenu bood, vooral van reclamevrije muziekformaten.

Halverwege het eerste decennium van de jaren 2000 was internetradio volwassen geworden. Lang afgedaan als weinig meer dan muziekstromen die alleen op computers te horen waren, bleven online stations bestaan, vooral toen Wi-Fi-technologie hen bevrijdde van hun banden met de computer en toen ze auto's binnenreden, waar veel van de potentiële luisteraars zijn. Internetstations kregen echter te maken met vergoedingen die door de Copyright Royalty Board werden opgelegd voor het gebruik van muziek. Commerciële terrestrische stations hebben nooit royalty's hoeven te betalen aan artiesten (alleen aan componisten), maar webcasters moesten beide betalen en begonnen een campagne, die culmineerde in een "Dag van de Stilte" - een soort online staking - om luisteraars te laten weten dat ze het risico liepen failliet te gaan. Uiteindelijk hebben online radio en de muziekindustrie lagere royalty's onderhandeld.

Maar jongere mensen bleven afdwalen van radio - online of via de ether - naar andere media en tijdzoekers, van video's tot elektronische games en sociale netwerksites, evenals een groot aantal doe-het-zelf (doe-het-zelf) muziekopties, van iPods en mp3-spelers tot aangepaste stations van Pandora, Slacker en anderen. Commerciële terrestrische radio probeerde terug te slaan met HD-radio, maar het was te weinig, te laat. Ondanks de suggestie van de acroniemnaam (oorspronkelijk afkorting voor hybride digitaal), was HD geen high-definition; de digitale omroepen beloofden meer kanalen en een duidelijkere ontvangst, maar het bood weinig nieuwe programmering en er waren nieuwe tuners voor nodig. Veel veelbelovender, zij het vernederend, was de beslissing van de commerciële radio om zelf het internet op te gaan. Nu heeft vrijwel elk station een aanwezigheid op het web en een knop "Luister nu". Commerciële radio, die jarenlang tegen online radio pleitte door te zeggen dat alleen commerciële zenders live en lokaal konden zijn, was nu wereldwijd – of het nu wilde of niet.

Laat een bericht achter 

Message List