Zullen de prestaties Royalty 'Maak een nieuwe klasse van Radio Pirate?

8 februari 2016

Duizenden internetradiostations zijn in 2016 stilgevallen, terwijl er nog duizenden mogelijk zullen sluiten, voornamelijk vanwege nieuwe prestatievergoedingen die omhooggeschoten zijn voor kleine en middelgrote internetradiostations. In dit stuk onderzoek ik hoe deze uitdaging sommige webcasters zou kunnen aanmoedigen om de wet niet meer na te leven en gewoon helemaal geen royalty's meer te betalen. Zal dit hen tot een nieuwe, misschien terughoudende klasse van radiopiraat maken?

De geschiedenis van piratenradio is zo lang als de radio zelf

De impuls om omroeper te worden is niet nieuw. Technisch gezien waren de allereerste omroepen piraten, want er was toen nog geen vergunning. Sindsdien zijn er mensen die in aanmerking komen om uit te zenden volgens de wet en de heersende praktijk, en degenen die dat niet doen, of het nu gaat om economie, identiteit, politiek of neigingen. En aangezien uitzenden echt niet zo moeilijk is, zijn er nog steeds radiopiraten, die uitzenden omdat ze kunnen, niet omdat ze mogen.

Er is een groot aantal redenen voor uitzendingen zonder vergunning. Sommige omroepen protesteren tegen de manier waarop licenties worden verleend, terwijl andere de autoriteit van de overheid om de ether te reguleren ontkennen. Weer anderen geven niets om de FCC – of zijn nooit gestopt om de legaliteit te overwegen – en zijn gewoon geïnteresseerd om in de ether te zijn, en beschouwen het risico als niet groter dan het gebruik van illegale drugs of het overschrijden van de snelheidslimiet.

En zo bleef het vanaf ongeveer 1926, toen de Federal Radio Commission voor het eerst probeerde orde op te leggen in het ooit anarchistische Amerikaanse elektromagnetische spectrum, tot aan het begin van het nieuwe millennium. Tegen die tijd waren er twee dingen veranderd. Ten eerste creëerde de FCC FM met laag vermogen, dat een toegankelijker, gelegaliseerd pad naar uitzending bood voor veel mensen en groepen die anders zouden worden uitgesloten, en daarmee ten minste één bestaansreden van veel niet-gelicentieerde omroepen aanpakte.

De andere was de opkomst van internetradio. Terwijl de eerste baanbrekende live webcasts halverwege de jaren 90 begonnen, werd rond de eeuwwisseling de mogelijkheid om zowel online uit te zenden als die streams te ontvangen toegankelijker. Het open source Shoutcast-streamingplatform werd uitgebracht in 1998 en Live365 bood zijn webcastdiensten voor het eerst aan aan vrijwel iedereen met een internetverbinding in 1999.

Het internetalternatief

Hoewel piratenradio nooit is verdwenen, was dat het begin waarop veel critici van piratenradio een overtuigend argument konden aanvoeren - vooral voor piraten uit de middenklasse - dat internetradio een geschikt alternatief was voor uitzendingen zonder vergunning. Alles wat de toekomstige omroep nodig had, was een computer, een internetverbinding en misschien nog eens $ 15 tot $ 20 per maand voor de streamingdienst, en ze kon haar eigen station hebben. Zelfs rekening houdend met de kosten van de pc en ISP, lagen de totale kosten ver onder die van het starten van een commercieel station, het kopen van een bestaand station of zelfs het starten van een LPFM.

Het starten van een online station was niet noodzakelijkerwijs goedkoper dan het starten van een klein piratenstation. Maar, zo luidde de redenering, de moeilijkheid om fatsoenlijke apparatuur te krijgen (in 2000) in combinatie met het inherente risico van deelname aan een illegale activiteit, maakte uitzenden via internet de betere optie.

Zestien jaar geleden, vóór de uitvinding van de smartphone en mobiel breedband, konden veel minder mensen je internetstation horen dan nu. Toch zou dat publiek wereldwijd kunnen zijn, in plaats van begrensd door een straal van vijf of tien mijl rond uw zender. Hoewel u in die tijd misschien niet minder welvarende luisteraars had bediend zonder een thuiscomputer of internetservice, riskeerde u ook geen bezoek van een FCC-veldagent.

Die extreem lage toetredingsdrempel in combinatie met de groei en verspreiding van internettoegang maakte internetradio echt tot een levensvatbare weg voor nieuwe omroepen, velen met frisse stemmen en perspectieven. Hoewel de onvermijdelijke oplegging van muziekroyalty's aan internetradio af en toe voor verkeersdrempels zorgde, werden deze voldoende gladgestreken om de meeste omroepen - van kleine eenpersoonsoutfits tot verfijnde outfits met tientallen dj's - in staat te stellen hun streams levend en bloeiend te houden.

Van East Village Radio in New York tot Mutiny Radio in San Francisco, tegenwoordig zijn er tientallen online stations die expliciet zijn overgestapt van FM zonder vergunning naar internetradio. Bovendien zijn er talloze stations die hun tenen in de niet-gelicentieerde ether hebben gedoopt, of er gewoon over hebben nagedacht om dat te doen, voordat ze in plaats daarvan genoegen namen met een webcast.

Alternatief geweigerd

Dit alternatief wordt nu bedreigd en loopt mogelijk ten einde. In plaats daarvan hebben we misschien een nieuwe vorm van piratenradio: internetpiratenradio.

Met het vervallen van de Webcaster Settlement Act van 2009 en de goedkeuring van nieuwe, hogere royaltytarieven voor internetradiostations, zien veel kleine tot middelgrote webcasters hun royaltybetalingen tot wel tien keer stijgen. Duizenden internetradiostations worden geconfronteerd met de realiteit dat ze het zich niet langer kunnen veroorloven om te blijven streamen.

Eigenlijk bedoelde ik te schrijven dat de meeste kleine webcasters het zich niet langer kunnen veroorloven om legaal te blijven streamen. Er is niets dat hen ervan weerhoudt om hun stations draaiende te houden en gewoon geen royalty's te betalen. Zie je, het innen van royaltytarieven verschilt niet zoveel van het verlenen van licenties voor terrestrische uitzendingen. Hoewel er een wettelijke verplichting is om een ​​licentie te krijgen of royalty's te betalen, is er geen belemmering die u ervan weerhoudt om dit te doen zonder die licentie of betaling. Net zoals een radiopiraat een zender en antenne kan kopen en aanzetten, zo kan de internetzender wegstreamen en nooit een cheque sturen.

Natuurlijk moet elke piraat over zijn schouder blijven kijken. De terrestrische omroep moet zich zorgen maken over de FCC. De FCC is echter niet zoals een politiemacht die door de straten dwaalt en de wijzerplaten scant op zoek naar ongeautoriseerde transmissies. Dus de dreiging voor de terrestrische piraat komt van klachten aan de FCC die uiteindelijk aanleiding geven tot een onderzoek - het is niet bepaald een snel proces.

Op internet is er geen FCC of gelijkwaardig. Geen enkele overheidsinstantie controleert internetradiostations op zoek naar degenen die hun royalty's niet hebben betaald. Oppervlakkig gezien lijkt het uitzenden van piraten via internet zelfs minder riskant dan het uitzenden van piratenradio.

De mensen die royalty's innen, zijn echter op hun hoede. Met name de groepen die royalty's voor het schrijven van liedjes innen, zoals ASCAP en BMI, waren al lang voordat internetradio op de markt kwam bij dit spel betrokken en snuffelden rond in bars, restaurants en radiostations die geen royalty's betalen voor de muziek die ze spelen. Deze groepen zijn berucht omdat ze pitbulls zijn. En hoewel ze niet het gezag van de federale overheid hebben, hebben ze wel een leger van advocaten die het leven van een overtreder behoorlijk zuur kunnen maken. Maar aangezien deze royalty's niet zijn veranderd, zouden ze binnen het bereik van de meeste bestaande webcasters moeten blijven.

SoundExchange is de nieuweling, in het leven geroepen om de royalty's voor optredens te innen die van kracht werden in het digitale tijdperk van het nieuwe millennium. Het vermogen om niet-betaling te controleren is grotendeels niet getest, omdat het alleen in de rechtbank in de war is geraakt met grote omroepen zoals SiriusXM. En het zijn de prestatie-royalty's die door SoundExchange worden geïnd die de pan uitrijzen - en die kleine en middelgrote webcasters nu maar al te graag willen vermijden te betalen.

Geboorte van de internetradiopiraat

De vraag is: als een internetstation gewoon stopt met het sturen van cheques naar SoundExchange, wat zou er dan gebeuren? Dat station zou waarschijnlijk streng geformuleerde brieven per post gaan ontvangen. Maar wat als het station die brieven gewoon negeerde? Dan wat?

Bovendien, hoe zit het met het nieuwe station, dat nooit een relatie heeft gehad met SoundExchange. Hoe lang duurt het voordat het wordt gevonden en de strenge brieven binnenkomen?

Voor de duidelijkheid: dit is een gedachte-experiment. Ik weet echt niet wat er zou gebeuren, en ik raad niemand aan om dit eens te proberen.

Laten we echter ook bedenken dat tactische ontwijking ook een aloude techniek van piratenradio is. Voor de terrestrische omroep zonder vergunning omvat dit strategieën zoals het beperken van publiciteit, het gescheiden houden van de studio en zender, het vermijden van 24/7 uitzendingen, of mobiel gaan en uitzendlocaties wijzigen.

Voor de internetzender heb ik al horen praten over het gebruik van een streaminghost buiten de VS en vervolgens verdoezelen waar de stream vandaan komt. Of misschien kan men de zaken op een laag pitje houden en alleen bekendheid geven aan een kleine kring van luisteraars. In veel opzichten is het waarschijnlijk gemakkelijker om een ​​internetstation geheim te houden dan een terrestrisch station, vooral als men handig is met de manier waarop internet werkt.

Het doel van dit gedachte-experiment is om te laten zien hoe Amerikaanse internetradio is gebouwd op een soort sociaal contract. Internetzenders stemmen ermee in royalty's te betalen omdat ze de redenering begrijpen en omdat die royalty's redelijk zijn. Maar als de helft van het koopje breekt, wat blijft er dan over om het contract intact te houden?

Zullen we een nieuwe klasse van internetradiopiraat krijgen die actief de betaling van royalty's vermijdt in plaats van detectie door de FCC te vermijden? Stimuleert de Amerikaanse platenindustrie onbedoeld een nieuw soort spotters, die actief onderzoek zullen doen en tactieken zullen toepassen om ontdekking te voorkomen?

Het probleem met een kat-en-muisspel is dat soms de kat wint. Maar op dit moment weten we eigenlijk nog niet hoe dat eruit ziet. Zal SoundExchange mama-en-pop webcasters voor de rechtbank slepen? Of zal de Recording Industry Association of America besluiten om in plaats daarvan de mantel op zich te nemen, wat een herhaling betekent van het midden van de jaren 2000, toen het ervoor koos om duizenden van zijn eigen klanten aan te klagen voor het delen van bestanden?

De grote vraag: is het het allemaal waard? Zou het niet beter zijn voor SoundExchange, artiesten en de platenindustrie om royalty's op het niveau van 2015 te innen van duizenden kleine internetstations, in plaats van middelen te moeten besteden aan het achtervolgen van deze piraten van een nieuw ras, en dat alles terwijl de inkomstenstroom van de duizenden stations die ervoor kozen om legaal te blijven en te sluiten omdat ze het zich niet konden veroorloven om in bedrijf te blijven?

Bovendien, als de keuze is tussen het starten van een internetstation met het risico aangeklaagd te worden door de platenindustrie, of het starten van een terrestrisch station en het risico lopen ontdekt en beboet te worden door de FCC, wat is dan de betere keuze? Nu het internetalternatief effectief wordt ontkend, ziet het er misschien aantrekkelijker uit om een ​​omroep zonder vergunning te zijn. Ik weet zeker dat de FCC (en commerciële omroepen) daar blij mee zouden zijn.

Je zou natuurlijk kunnen stellen dat de beste keuze is om de hoop op een omroeporganisatie op te geven. Dat kan waar zijn, maar is dat het beste voor de Amerikaanse cultuur en omroep?

Wat we in werking zien treden, is de wet van onbedoelde gevolgen. De laatste vraag is: wie zal lijden en wie zal het meest lijden?

Laat een bericht achter 

Message List