De verschillende methoden van tv-uitzending

Programmering uitzending is de uitzending van de programmering van televisiestations (soms kanalen genoemd) die vaak gericht is op een specifiek publiek. 

Er zijn verschillende soorten tv-uitzendsystemen:

 1. Analoge terrestrische tv

 2.Systemen voor geluidsoverdracht

 3. Digitale satelliet-tv

 4.Kabel-tv: analoge en digitale systemen

 5.Nieuwe technologie:

   * Digitale terrestrische tv (DTTV)

   * High Definition Televisie (HDTV)

   *Pay per View

   *Video op aanvraag

   * Web TV

   * IPTV

ANALOGE TERRESTRIËLE TV

Terrestrische televisie is een term die verwijst naar wijzen van televisie-uitzending waarbij geen satelliettransmissie of via ondergrondse kabels plaatsvindt.

Terrestrische televisie-uitzendingen dateren uit het allereerste begin van televisie als een medium zelf en er was vrijwel geen andere methode voor televisiebezorging tot de 1950s met het begin van kabeltelevisie, of community-antenne-televisie (CATV).

De eerste niet-terrestrische methode voor het leveren van televisiesignalen die op geen enkele manier afhing van een signaal afkomstig van een traditionele terrestrische bron, begon met het gebruik van communicatiesatellieten tijdens de 1960s en 1970s van de twintigste eeuw.

Analoge TV codeert de beeld- en geluidsinformatie en verzendt deze als een analoog signaal waarin het door het uitzendsignaal verzonden bericht is samengesteld uit amplitude- en / of frequentievariaties en gemoduleerd in een VHF- of UHF-draaggolf.

Het analoge televisiebeeld wordt telkens meerdere keren op het scherm (25 in PAL-systeem) "getekend", zoals in een film, ongeacht de inhoud van het beeld.

DIGITALE SATELLIETTV

Satelliettelevisie zijn televisiesignalen die worden geleverd door middel van communicatiesatellieten en worden ontvangen door satellietschotels en settopboxen. In veel gebieden van de wereld biedt het een breed scala aan kanalen en diensten, vaak naar gebieden die niet worden bediend door terrestrische of kabelaanbieders.

Satelliettelevisie, net als andere communicatie via satelliet, begint met een zendantenne die zich op een uplink-faciliteit bevindt met zeer grote uplink-satellietschotels, met een diameter van maximaal 9 tot 12 (30 tot 40) wat resulteert in nauwkeuriger richten en verhoogde signaalsterkte op de satelliet.

De uplink-schotel is gericht op een specifieke satelliet en de uplink-signalen worden verzonden binnen een specifiek frequentiebereik, om te worden ontvangen door een van de transponders die zijn afgestemd op dat frequentiebereik aan boord van die satelliet, die de signalen terugstuurt naar de aarde, maar op een andere frequentieband, een proces dat bekend staat als 'vertaling', gebruikt om interferentie met het uplink-signaal te voorkomen, meestal in de C-band (4 – 8 GHz) of Ku-band (12 – 18 GHz) of beide.

Het gedownlinkte satellietsignaal, vrij zwak na het reizen over de grote afstand, wordt verzameld door een parabolische ontvangende schotel, die het zwakke signaal reflecteert naar het brandpunt van de schotel waar zich een "downconverter" -apparaat bevindt genaamd LNB (geluidsarm blok) dat in wezen een golfgeleider die de signalen verzamelt, de relatief zwakke signalen versterkt, het frequentieblok filtert waarin de satelliet-tv-signalen worden uitgezonden en converteert het naar een lager frequentiebereik in het L-bandbereik.

De evolutie van LNB was een noodzaak, dus de ontwerpen voor op microstrip gebaseerde converters werden aangepast voor de C-Band en profiteerden van het centrale ontwerp dat het concept was van een blok voor downconversie van een reeks frequenties naar een lagere en technologisch meer gemakkelijk te hanteren blok van frequenties, de IF - tussenfrequentie.

De voordelen van het gebruik van een LNB zijn dat goedkopere kabel kan worden gebruikt om de binnenontvanger te verbinden met de satelliet-tv-schotel en LNB, en dat de technologie voor het verwerken van het signaal op L-Band en UHF veel goedkoper was dan die voor het verwerken van het signaal op C-band frequenties.

De verschuiving naar goedkopere technologie van de 50 Ohm-impedantiekabel en N-Connectors van de vroege C-Band-systemen naar de 75 Ohm-technologie en F-Connectors stelde de vroege satelliet-tv-ontvangers in staat om te gebruiken wat in werkelijkheid gemodificeerde UHF tv-tuners waren die de satelliettelevisiekanaal voor downconversie naar een andere lagere tussenfrequentie gecentreerd op 70 MHz waar het werd gedemoduleerd. Door deze verschuiving kon de satelliettelevisie-industrie overgaan op een veel meer commerciële massaproductie.

De satellietontvanger demoduleert en converteert de signalen naar de gewenste vorm (uitgangen voor televisie, audio, gegevens, enz.) En soms omvat de ontvanger de mogelijkheid om te decoderen of te decoderen; de ontvanger wordt dan een geïntegreerde ontvanger / decoder of IRD genoemd.

De kabel die de ontvanger met de LNB verbindt, moet van het type "low loss" zijn, RG-6 of RG-11 en mag niet de standaard RG-59-kabel worden gebruikt.

KABEL TV

Kabeltelevisie of Community Antenna Television (CATV) is een systeem voor de distributie van audiovisuele inhoud voor televisie, FM-radio en andere diensten aan consumenten via vaste coaxkabels, waarbij het traditionele systeem van radio-omroepantennes (televisie-uitzending) wordt vermeden en wijdverbreid wordt gebruikt, voornamelijk via de betaaltelevisiediensten.

Technisch gezien omvat de kabel-tv de distributie van een aantal op een centrale locatie (bekend als head-end) ontvangen en verwerkte televisiekanalen naar abonnees binnen een gemeenschap via een netwerk van optische vezel en / of coaxkabels en breedbandversterkers.

Door het gebruik van verschillende frequenties kunnen veel kanalen via dezelfde kabel worden gedistribueerd, zonder afzonderlijke draden voor elk, en de tuner van de tv of radio selecteert uit alle uitgezonden kanalen het gewenste kanaal.

Een kabeltelevisiesysteem begint aan het hoofdeinde, waar het programma wordt ontvangen (en soms is ontstaan), versterkt en vervolgens verzonden via een coaxiaal kabelnetwerk.

De architectuur van het netwerk neemt de vorm aan van een boom, met de "stam" die de signalen in de straten draagt, de "takken" die de signalen voor gebouwen dragen en, ten slotte, de "armen" die de signalen naar individuele huizen dragen.

De coaxkabel heeft een bandbreedte die in staat is om honderd televisiekanalen met elk zes megahertz bandbreedte te dragen, maar de signalen vervallen snel met afstand, vandaar de noodzaak om versterkers te gebruiken om de signalen periodiek te "vernieuwen" om ze te versterken.

Backbone-trunks in een lokaal kabelnetwerk gebruiken vaak glasvezel om ruis te minimaliseren en de behoefte aan versterkers te elimineren, omdat glasvezel aanzienlijk meer capaciteit heeft dan coaxkabel en meer programma's kan worden uitgevoerd zonder signaalverlies of toevoeging van ruis.

De meeste tv-tuners kunnen rechtstreeks de kabelkanalen ontvangen, die meestal worden verzonden in de RF-band (radiofrequentie), maar veel programma's zijn gecodeerd en onderworpen aan een tarief zelf en in dergelijke gevallen moet u een converter installeren tussen de kabel en de ontvanger.

DIGITALE TERRESTRIËLE TV

Digital Terrestrial Television (DTTV of DTT) is een implementatie van digitale televisietechnologie om een ​​groter aantal kanalen en / of een betere beeld- en geluidskwaliteit te bieden met behulp van antenne-uitzendingen naar een conventionele antenne (of antenne) in plaats van een satellietschotel of kabelverbinding .

De in Europa gebruikte technologie is DVB-T dat immuun is voor multipadvervorming.

DTTV wordt uitgezonden op radiofrequenties via de ether die vergelijkbaar zijn met standaard analoge televisie, met als belangrijkste verschil het gebruik van multiplexzenders om ontvangst van meerdere kanalen op een enkel frequentiebereik (zoals een UHF- of VHF-kanaal) mogelijk te maken.

De hoeveelheid gegevens die kan worden verzonden (en dus het aantal kanalen) wordt rechtstreeks beïnvloed door de modulatiemethode van het kanaal.

De modulatiemethode in DVB-T is COFDM met 64 of 16 status Quadrature Amplitude Modulation (QAM). Over het algemeen kan een 64QAM-kanaal een grotere bitsnelheid verzenden, maar is het gevoeliger voor interferentie. 16 en 64QAM kunnen worden gecombineerd in een enkele multiplex, wat zorgt voor een controleerbare degradatie voor belangrijkere programmastreams. Dit wordt hiërarchische modulatie genoemd.

Nieuwe ontwikkelingen in compressie hebben geresulteerd in de MPEG-4/ AVC-standaard waarmee twee HD-services kunnen worden gecodeerd in een 24 Mbit / s Europees terrestrische transmissiekanaal.

DTTV wordt ontvangen via een digitale settopbox of een geïntegreerd ontvangstapparaat dat het signaal decodeert dat wordt ontvangen via een standaardantenne, maar vanwege frequentieplanningskwesties kan een antenne met een andere groep (meestal een breedband) vereist zijn als de DTTV-multiplexen liggen buiten de bandbreedte van de oorspronkelijk geïnstalleerde antenne.

In Portugal, zoals gedetailleerd beschreven in de informatie die ANACOM in februari 2008 heeft gepubliceerd, moeten settopboxen (STB) of tv-ontvangers kunnen decoderen MPEG-4, H.264 AVC-gecodeerde uitzendingen en ook geschikt om HD-signalen in ten minste 720p-indeling weer te geven, omdat dit de indeling is die in het land wordt uitgezonden.

In het geval van STB's adviseert ANACOM dat er ook een HDMI-verbinding beschikbaar moet zijn en dat deze versie 1.3 moet zijn en dat de box natuurlijk het verzonden HDTV-formaat moet decoderen.

HDTV

De high-definition televisie, ook bekend als HDTV (High Definition Television) is een televisiesysteem met een resolutie die aanzienlijk hoger is dan in de traditionele formaten (NTSC, SECAM, PAL).

De HDTV wordt digitaal uitgezonden en daarom valt de implementatie ervan in het algemeen samen met de introductie van digitale televisie (DTV), technologie die tijdens de 1990 werd gelanceerd.

Hoewel verschillende patronen van high-definition televisie zijn voorgesteld of geïmplementeerd, worden de huidige HDTV-normen door ITU-R BT.709 gedefinieerd als 1080i (geïnterlinieerd), 1080p (progressief) of 720p met behulp van het schermformaat 16: 9.

De term "hoge definitie" kan verwijzen naar de specificatie van de resolutie zelf of, meer in het algemeen, de mídia die in staat is tot een definitie zoals de video mídia-ondersteuning of het televisietoestel.

Wat in de nabije toekomst van belang zal zijn, is high-definition video, via de opvolgers van de DVD, HD DVD en Blu-Ray (wordt verwacht dat de laatste standaard zal worden aangenomen) en bijgevolg de projectoren en LCD- en plasma televisies sets evenals retro projectoren en videorecorders met 1080p resolutie / definitie.

High-definition televisie (HDTV) levert een beeld van betere kwaliteit op dan standaardtelevisie, omdat het een groter aantal lijnresoluties heeft.

De visuele informatie is enkele 2 tot 5 keer scherper omdat de openingen tussen de scanlijnen smaller of onzichtbaar zijn voor het blote oog.

Hoe groter het formaat van de televisie waarop het HD-beeld wordt bekeken, hoe groter de verbetering van de beeldkwaliteit. Op kleinere televisies is er mogelijk geen merkbare verbetering van de beeldkwaliteit.

De kleine "i" toegevoegd aan de cijfers geeft geïnterlinieerd aan; de kleine letter "p" geeft progressief aan: met de geïnterlinieerde scanmethode worden de 1,080-resolutielijnen in paren verdeeld, de eerste 540 alternatieve lijnen op een frame en vervolgens de tweede 540-lijnen op een tweede frame; de progressieve scanmethode toont tegelijkertijd alle 1,080-lijnen op elk frame, wat een grotere bandbreedte vereist.

PAY PER VIEW

Pay-per-view (vaak afgekort PPV) biedt een systeem waarmee een televisie-publiek evenementen kan kopen om op tv-monitoren te bekijken via een privé-uitzending van dat evenement naar hun huizen.

De uitzender toont het evenement tegelijkertijd aan iedereen die het bestelt (in tegenstelling tot video-on-demand-systemen, waarmee kijkers het evenement op elk gewenst moment kunnen zien) en kan worden gekocht met behulp van een gids op het scherm, een geautomatiseerd telefoonsysteem , of via een live medewerker van de klantenservice.

Evenementen omvatten vaak speelfilms, sportevenementen, films voor volwassenen en "speciale" evenementen.

VIDEO OP AANVRAAG

Video-on-Demand (VoD) of Audio-Video-on-Demand (AVoD) -systemen stellen gebruikers in staat om video- of audio-inhoud op aanvraag te selecteren en te bekijken / beluisteren.

VoD-systemen streamen inhoud via een set-top-box, zodat ze in realtime kunnen worden bekeken, of downloaden naar een apparaat zoals een computer, digitale videorecorder, persoonlijke videorecorder of draagbare mediaspeler voor weergave op elk gewenst moment.

Download- en streaming video-on-demand-systemen bieden de gebruiker een grote subset van videorecorderfunctionaliteit, waaronder pauze, snel vooruit, snel terugspoelen, langzaam vooruit, langzaam terugspoelen, springen naar vorig / toekomstig frame enz., Deze functies worden trick-modi genoemd.

Voor schijfgebaseerde streaming-systemen die programma's opslaan en streamen vanaf de harde schijf, vereisen trick-modi extra verwerking en opslag van de kant van de server, omdat afzonderlijke bestanden voor snel vooruit en terugspoelen moeten worden opgeslagen.

Geheugengebaseerde VoD-streaming-systemen hebben het voordeel dat ze trick-modi rechtstreeks vanuit RAM kunnen uitvoeren, wat geen extra opslag of CPU-cycli van de processor vereist.

Het is mogelijk om videoservers op LAN's te plaatsen, in welk geval ze zeer snel kunnen reageren op gebruikers. Streaming videoservers kunnen ook een bredere gemeenschap bedienen via een WAN, in welk geval de responsiviteit kan worden verminderd. Download VoD-diensten zijn praktisch voor huizen die zijn uitgerust met kabelmodems of DSL-verbindingen.

WEB TV

Web TV, TVIP of TV op internet is de overdracht van een programmeerrooster via internet. Het kunnen bekende "normale" tv-kanalen zijn of kanalen die specifiek zijn ontworpen voor internet.

Web TV, in een vereenvoudigde vorm, is niets meer dan het aanbieden van video en audio via internet; en de manier om de overdracht te ondersteunen varieert van de monitor van een computer via het gebruik van een iPod of een mobiele telefoon tot het tv-toestel als men de decoder heeft.

IPTV (TV via internetprotocol)

De recente introductie van televisie via internetprotocoltechnologie, beter bekend als IPTV, heeft een revolutie teweeggebracht in de distributienetwerken voor tv-signalen, waardoor veel van de problemen in verband met een distributienetwerk op basis van coaxkabels kunnen worden weggenomen, met name die met de verslechtering van signaal, interferentie, signaalniveaus en capaciteit van de transmissie van de band van het kanaal.

Bovendien is dankzij IP (Internet Protocol) de combinatie van verschillende interfaces in een multi-service-eenheid en de uitzending en distributie van diverse en gevarieerde diensten op hetzelfde netwerk mogelijk, waarvoor voorheen een gedifferentieerde infrastructuur was vereist, waaronder: tv-signalen, telefoondienst en breedband internettoegang, een platform instellen dat we vandaag kennen als Triple Play.

In essentie is het triple play-concept niet helemaal nieuw, omdat er op het gebied van diensten enkele jaren geleden enkele oplossingen beschikbaar zijn die een combinatie van tv-diensten, telefonie en internettoegang combineren.

Studies tonen aan dat de churn rate (vrijwillige stopzetting van de dienst) van de aangeboden triple play-abonnees aanzienlijk lager is dan die waargenomen wanneer de spraak, data en tv op een niet-convergente manier worden verkocht.

Een andere factor is de vooruitgang in toegangstechnologieën en platforms voor pakkettelefonie en video. Een variant van ADSL (asymmetrische digitale abonneelijn), bekend als ADSL2 +, vertegenwoordigt een verandering in de effectieve prestaties van de internetverbinding op het oorspronkelijke formaat, en niet te vergeten de meer recente ontwikkelingen, zoals VDSL (DSL met zeer hoge bitsnelheid) ).

De toegang via glasvezel in zijn meer populaire vorm, bekend als PON (passief optisch netwerk), weerspiegelt een nog gedurfdere manier, resulteerde in aanzienlijke investeringen in die technologie, op zoek naar high-speed internettoegang, spraak en multi-channel van hoge -definitie tv-unie.

De vooruitgang in videodistributiesystemen is ook onderweg. In de afgelopen jaren zijn een aantal innovaties en ontwikkelingen in de industrie van hardware- en softwaresystemen voor de tv-industrie begonnen met tv via IP (ook bekend als IPTV).

De belangrijkste driver is geïntegreerde platforms bestaande uit set-top-boxes, servers en video content protection system (DRM - digital rights management), samen met geschikte tools, middleware en facturering, die het aanbieden van een verscheidenheid aan tv-diensten in verschillende formaten mogelijk maken, zoals streaming, video on demand en uitgestelde tv, op basis van een combinatie van onderliggende IP-netwerken en DSL of optische toegangssystemen.

In deze context speelt de verfijning van algoritmen voor compressie van videosignalen een relevante rol. Technieken zoals MPEG-4 AVC (geavanceerde videocodering) maakt bijvoorbeeld de overdracht van signalen in high definition-tv via IP-netwerken mogelijk.

De zoektocht naar een strategie om multiple-playgebaseerde (dual, triple, quadruple etc.) aan te bieden is een onomkeerbaar fenomeen in de communicatie-industrie, maar legt tegelijkertijd enorme uitdagingen met zich mee - met name wat betreft de selectie van technologieplatforms, controle en regulering - opent een enorme horizon van mogelijkheden, zowel vraag als aanbod.

Als je een FM-radio / tv-station wilt bouwen of een FM- / tv-uitzendapparatuur wilt kopen, neem dan gerust contact met ons op: [e-mail beveiligd]

Laat een bericht achter 

Message List